Je suis venue te dire que je m’n vais & Parfum de Rêve
Jo Lemaire
We schrijven eind jaren ’70, toen ze begon als rock-zangeres -in het Engels- met haar groep "Jo Lemaire + Flouze".
Toen ze in ’79 debuteerden met het gelijknamig album trokken ze meteen de aandacht in de Europese New Wave kringen. Het eerste grote succes boekten ze met hun derde album “Pigmy World” dat in 1981 verscheen en vooral met de Serge Gainsbourg cover “Je suis venue te dire que je m’en vais”. Het werd een Europees succes, stond wekenlang in de hitparade en leverde ook een platina plaat op
(= 50,000 exemplaren).
Kort na dat succes splitte de groep,volgde er een echtscheiding en begon Jo haar leven met een nieuwe lei. Dat bracht haar van Wallonië naar het Vlaamse plaatsje Bilzen(Limburg) en samen met haar nieuwe vriend (Fa Vanham) verscheen in ’83 een eerste solo-album “Concorde”. Het album bestond uit een Frans- en Engelstalige kant.
Een dozijn sterke songs met als uitschieters “La Mémoire en Exil”, “Cohabitation” en “Parfum de Rêve”.
Eén jaar later volgt al een opvolger. Een titelloos album -volledig in het Engels- dat geproduceerd werd door Jean-Marie Aerts, maar valt volledig tegen. Van dan af kende haar carrière afwisselend pieken en dalen. Wanneer ze zich op het Franse chanson gaat richten laat ze nog maar eens horen dat ze tot de beste zangeressen van haar generatie behoort. Vandaag de dag is Jo Lemaire nog steeds actief en een veel gevraagde artieste.
