Movietraxx 3: Beroemde en Beruchte radiostemmen verfilmd.

The Boat That Rocked

1 Boat. 8 DJ’s. No morals. Richard Curtis, die de geschiedenis van de bekende piratenschepen van vroeger wou verfilmen, deed dat op een schitterende wijze in “The Boat That Rocked” uit 2009. Met supersterren als Bill Nighy, Philip Seymour Hoffman, Rhys Ifans en Emma Thompson hadden we natuurlijk niet minder verwacht.
De plot is simpel: Het is 1966 wanneer Carl van school wordt geschopt en zijn moeder hem naar zijn peetvader Quentin stuurt. Hij komt terecht op het piratenzendschip Radio Rock midden op de Noordzee. Al snel leert hij de verschillende DJ’s kennen die dag in dag uit de vele luisteraars doen swingen op de verboden rock’n roll platen: The Count, Dave, Simon, Midnight Mark, Wee ‘Small Hours’ Bob, ‘On-the-hour’ John en Angus ‘The Nut’ Nutsford.
Intussen wil de regering – vooral Minister Dormandy – dat er een einde wordt gemaakt aan de enorme populariteit van Radio Rock. Hij laat een wet stemmen die ervoor zorgt dat hij de piraten kan aanpakken en het land kan ontdoen van hun slechte invloed. Als Radio Rock uiteindelijk letterlijk ten onder dreigt te gaan, schieten honderden fans te hulp om hun idolen te redden. Gelukkig zijn ondertussen ware liefdes ontstaan, familiebanden herontdekt en boodschappen van seksuele vrijheid de wereld ingestuurd. Aan sommige dingen komt een einde, maar rock ‘n roll blijft altijd bestaan.

De muziek in de film is wat deze belooft te zijn: een swingende mix van 60’s klassiekers. De uitgebreide soundtrack list is namelijk vrij gekozen en is niet exclusief gebonden aan de tijdsperiode. The Who’s “Won’t get fooled again” werd bijvoorbeeld pas in 1971 uitgegeven, 5 jaar later dan de film zich werkelijk afspeelt. Ook “Let’s Dance” van David Bowie uit 1983 is anachronistisch maar aangezien dit liedje gewoon schitterend is, lig ik daar helemaal niet van wakker. “Stay with Me, Baby” werd dan weer door de hedendaagse Duffy gecoverd en op de cd geplaatst, hoewel enkel het origineel van Lorraine Ellison – naar mijn mening een veruit superieure versie – in de film wordt gebruikt.

Uiteindelijk, ondanks de vele keuze, kon ik al vanaf de eerste keer dat ik de film zag mijn favorieten herkennen en er enkele nieuwe bij leren kennen. Ik maak snel even een Top-10. Op nummer 10 staat "Per Qualche Dollaro in Piu" van de geniale Ennio Morricone! Ik heb nu trouwens reeds al besloten om later nog eens een volledige week aan deze fantastische man te wijden. De beruchte Jimi Hendrix verovert met het ontspannende "The Wind Cries Mary" de 9de plaats. "Father and Son" van Cat Stevens kende ik helemaal niet, maar bleek een echte ontdekking en belandt zo op de 8ste plaats en op mijn MP3-speler. Tommy James & The Shondells komen dankzij "Crimson and Clover" op de 7de plaats terecht, waar ze me zachtjes aan het schuifelen brengen. De 6de plaats in mijn spontane Top-10 is voor de ultieme klassieker "A Whiter Shade Of Pale" van Procol Harum, slechts nipt overtroffen door nog zo’n klassieker "Nights In White Satin" van The Moody Blues op de 5de plaats. Otis Redding haalt makkelijk nummer 4 met zijn zeemzoete “These Arms of Mine”. Terwijl David Bowie’s “Let’s Dance” brons haalt, geeft ik met plezier zilver aan “My Generation” van The Who. Aangezien het mijn eigen persoonlijke Top-10 is permitteer ik het mezelf op 3 nummers op de 1ste plaats te zetten. "Dancing In The Street" van Martha & The Vandellas, "Sunny Afternoon" van The Kinks en"Lazy Sunday" van Small Faces. Stuk voor stuk songs waar ik graag mijn dag mee begin en eindig!