PULP FICTION

"I love you, Pumpkin."
"- I love you, Honey Bunny."
"Alright, everybody cool, this is a robbery!"
"- Any of you fucking pricks move, and I'll execute every motherfucking last one of ya!"

Hiermee geeft het dolverliefde dievenkoppel Amanda Plum en Tim Roth het startschot voor de – naar mijn “bescheiden” mening – beste film ooit: PULP FICTION. Tarantino weeft hier 3 intrigerende verhaallijnen op een ingenieuze wijze door elkaar en laat ieder verstomd staan van zijn kunnen. Beroepscriminelen John Travolta en Samuel L. Jackson entertainen ons de ganse film door met gesprekken over geloof, quarterpounders with cheese en Mia Wallace (Turman), terwijl ze op zoek gaan naar het koffertje met de mysterieuze inhoud, wachten op “The Cleaner” (Keitel) en evenveel problemen veroorzaken als oplossen. Travolta gaat ondertussen ook op stap met Uma Turman, luistert naar haar flauwe ketchup-grap, wint een danswedstrijd en redt haar van een overdosis. Bruce Willis moet na het niet verliezen van zijn laatste bokswedstrijd op de vlucht met zijn grote liefde, maar komt in een vervelende SM-situatie terecht en redt daar met behulp van een zeer scherp samoeraizwaard, eerst nog snel de baas die hij had verraden, Marsellus Wallace (Ving Rhames).

De formidabele cast, de spitsvormige dialogen en de prachtige mix van geweld en humor zorgden ervoor dat PULP FICTION genomineerd werd voor niet minder van 7 Oscars en die voor Beste Originele Script 1994 won, samen met de Gouden Palm voor beste Film Cannes 1994. Maar niet alleen de lange rij beroemdheden en het ongelofelijk goede script zorgden voor de vele fans, ook de muziek is onvergetelijk. “Misirlou” zet van in het begin de toon voor deze supersnelle film vol verrassingen en plotwendingen, maar ook de specifieke sounds van “Bustin’ Surfboards” en “Bullwinkle Part II” doen mij onmiddellijk aan enkele fantastische scènes uit deze film denken.

Hoewel de volledige soundtrack mij voor altijd bijblijft, zijn er toch 3 liedjes die net iets meer indruk op me hebben gemaakt dan de rest: “Son Of A Preacher Man” van de Britse zangeres Dusty Springfield, “You Never Can Tell” van – het eerste lid van de Rock and Roll Hall of Fame – Chuck Berry en “Girl, You’ll Be A Woman Soon”, oorspronkelijk van Neil Diamond, maar hier gecoverd door de Amerikaanse alternatieve rockband Urge Overkill. Bij het grote publiek waren dit waarschijnlijk ook de meest bekende liedjes, maar ik was slechts 10 jaar toen ik de film voor het eerst zag, dus niemand kan het me kwalijk nemen dat ik me nog lichtjes door de mainstream liet beïnvloeden. Toch moet ik toegeven dat ik – nu 12 jaar ouder en “wijzer” – nog niet van mening ben veranderd en deze songs nog steeds te gek vind, mainstream of niet!